فقط خدا

خالق من بهشتی دارد نزدیک، زیبا و بزرگ

و دوزخی به گمانم کوچک و بعید

و در پـی دلیلی است کــــه ببخشد مـا را

«دکتر شریعتی»

خدا در لبخندي است که با نگاه مهربان تو جاني دوباره مي گيرد

خـــــــدا در دستي است کـه بـه يـاري مي گيري

خدا آن جـــاست

خــــــــدا را در کـوچـه پـس کـوچـه هاي درويشي

و دور از انـسان هـا جست و جــــــو مکن

خدا آن جا نيست

او در دلــهای ســاده و بـی آلایـش است

در لـبـخنـدي است کـه به لب یتیمی مي نشاني 

در نگاه پـرمهر مـادري است بـه فـرزنـدش

در نـگـاه عــــاشـقـانـه زنـــي اسـت بـه همسرش

 خدا همه جا هست

در قلب هاي پاك و حتي گنه كار

از خلق خواستن شــرمندگی است،

اگــر بـرآورده شـود مـنـت اسـت،

اگر برآورده نشود ذلت است.

از خــــــــدا خـواستـن عـــزت اسـت،

اگــــر بـرآورده شـود نـعمت است،

اگر برآورده نشود حکمت است.

به خاطر بسپاريم

همراهي خدا با انسان

مثل نفس کشــيدن است

آرام ، بي صــدا ، هميشـگي

اگر کمی بیشـــتر دقت کنیم

در تمام صفحه هاي شیرین زندگي

اثــر انگشـت خداوند ديـــــده مي شـــــود،

چـــه بـچـه گـانـه اســـت که فـکــــر مي کنـيـم

هــمه اش را بـــه تـنـهـــايـي ، رنــگ کــــــــرده ايـم.

«مَّا أَصَابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ  وَ مَا أَصَابَكَ مِن سَيِّئَةٍ فَمِن نَّفْسِك» 

آنچه از نيكي ها به تو مى‏رسد،از طرف خداست

و آنچه از بدى به تو مى‏رسد،از سوى خــود توسـت.

«سوره نساء آیه 79»

وقتی که تنهای تنها می شوی

وقـــتی که دوســــتانت،درست در حسـاس ترین لحظه رهایت ميكنند

وقتی که طوفان امتحان،خاشاک دوستی های سطحی رامی رباید

و لجن متعفن خودخواهی و منفعت طلبی را نمایان می سازد

وقتــــی که هیچ تکیه گاهـــــــــی برایت نمــــــی ماند

و هیچ دستی خالصانه به سویت دراز نمی گردد

یک پناهــــگاه می ماند که هیچ حادثه ای نمیتواند آن را از تو بگیرد

او حتــــــی در مـقـابـل بـدی هـای تـو خوبـــــــــــــــی مـی آورد

و روی زشتــــــــی های تو پـرده ی اغماض مـــی افکند

اگر بدانی که محبت و اشتیاق او به تو چقدر است

بنـد بنـد تـنــت از هــــم مـــــی گســــــلد

حتــماً دانســــته ای او کیســـــت!؟

پس چرا در انتها به او برسی

از او آغـــاز کن

آرام باش ، آرام باش ، تو خـــــــدا را داری ...

آن حقیقت ، آن یگانه ، آن هوادار شــبانه

آرام باش ، تو خدا را داری ...

آن معبود ، آن پاک ، آن همه خوبی و احســـــاس و بهار را داری!

آرام باش ، تو خدا را داری ...

 پس نگو تنهایم ، پس نگو بی یاور ، بی یارم

تو خدا را داری یعنی عشق ، معبود ، سنگ صبور دل من ، دل تو

پس خموش !!!

ما خدا را داریم ...

"مهربان"

قلب من قـــالی خداست

       تاروپودش از پر فرشته هاست

               پــــــهن کـــــــــــرده او دل مرا

                      در اتاق کوچــــــــــکی در آسمان

شب که می شود خدا روی قالی دلم

      راه می رود؛ذوق می کنم گریه می کنم    

            اشــــــــــک من ســـــــــــــــتاره می شود

                  هر ستــــــــــاره ای به سمت ماه می رود

یک شبی حواس من نبود

       ریخت روی قـــــالی دلم

           شیشه ای مرکــب سیاه

               سالهاســـت مانده جای آن

                     جـــــــای لـــکه های اشتباه

ای خـــــــدا به من بــگو

          لـــکه های چرکـــمرده را

                  کـــــجا خــــاک می کنند؟

                          آه از اینهمه گناه و اشتباه

قلب من دوباره تند تند می زند

       مثل اینکه باز هم خــــــداست

                 روی قالی دلم قدم گذاشت

                        در میان رشته های نازک دلم

                              نقش یک درخت و یک پرنده کاشت

 قلب مــن چقدر قیـــــمتـی اســـت

     چون که قالـــی ظریــف و دستبـاف اوسـت

            این پرنده ای که لای تاروپودش است هدهد است

                      مــی پـرد به ســـوی قـله های قــــاف دوســـت

"عرفان نظرآهاری"

 
همه فـــــکر مي کنیم

چون گرفتاریم به خدا نمي رسیم ، اما

غافلیم از اینکه

چون به خــــــــــدا نمي رسیم گرفتاریم
 

پيش از اينها فکر مي‌کردم خدا ، خانه‌اي دارد کنار ابرها

هيچکس از جاي او آگاه نيست ، هيچکس را در حضورش راه نيست

پيش از اينها خاطرم دلگير بود ، از خدا در ذهنم اين تصوير بود

آن خدا بي‌رحم بود و خشمگين ، خانه‌اش در آسمان، دور از زمين

بود، اما در ميان ما نبود ، مهربان و ساده و زيبا نبود

هرچه مي پرسيدم، از خود، از خدا ، از زمين، از آسمان، از ابرها

زود مي‌گفتند: اين کار خداست ، پرس و جو از کار او کاري خطاست

کج گشودي دست، سنگت مي‌کند ، کج نهادي پاي، لنگت مي‌کند

تا خطا کردي، عذابت مي‌کند ، در ميان آتش، آبت مي‌کند

باهمين قصه، دلم مشغول بود ، خوابهايم خواب ديو و غول بود

تا که يک شب دست در دست پدر  ، راه افتادم به قصد يک سفر

درميان راه، در يک روستا ، خانه‌اي ديديم‌، خوب و آشنا

زودپرسيدم:پدر،اينجاکجاست؟ گفت:اينجاخانه‌ ی خوب خداست

گفت:اينجامي‌شود يک لحظه ماند،گوشه‌اي خلوت،نمازي ساده خواند

با وضويي دست و رويي تازه کرد ، با دل خود، گفت و گويي تازه کرد

گفتمش،پس آن خداي خشمگين، خانه‌اش اينجاست؟اينجا،درزمين؟

گفت: آري، خانه‌ي او بي‌رياست ، فرش‌هايش از گليم و بورياست

مهربان و ساده و بي‌کينه است  ، مثل نوري در دل آيينه است

تازه فهميدم خدايم، اين خداست ، اين خداي مهربان و آشناست

دوستي، ازمن به من نزديک‌تر ، از رگ گردن به من نزديک‌تر

مي‌توانم بعد از اين‌، با اين خدا ، دوست باشم، دوست، پاک و بي‌ريا

مي‌توان با اين خدا پرواز کرد ، سفره‌ي دل را برايش باز کرد

مي‌توان با او صميمي حرف زد ، مثل ياران قديمي حرف زد

مي‌توان درباره هر چيز گفت ، مي‌توان شعري خيال انگيز گفت

دوستان گرامی اگر از این شعر زیبا خوشتون اومده حتما برای شادی
روح زنده‌ياد "قيصر امين‌پور" صلواتی عنایت فرمایید

من خدایی دارم،
که در این نزدیکیست
نه در آن بالاها

مهربان،خوب،قشنگ
چهره اش نورانیست

گاه گاهی سخنی می گوید،
با دل کوچک من،
ساده تر از سخن ساده من

او مـرا می فهمـــــــد،
او مــرا می خــواند
او مـــرا می خواهـــد،
او همه درد مرا می داند ...

یاد او ذکر من است،
در غم و در شادی

چون به غم می نگرم،
آن زمان رقص کنان می خندم ...

که خدا یار من است،
که خدا در همه جا یاد من است

او خـدایــست کـــه
همواره مرا می خواهد
او مرا مـی خــوانــد
او همه درد مرا می داند ...

باران رحمت خدا

همیشه و همه جا می بارد

 تقصیر ماست

که کاسه هایمان را برعکس گرفته ایم!
 

خداوند بی نهایت است و لامکان و بی زمان، اما به قدر فهم تو کوچک می شود، و به قدر آرزوی تو گسترده می شود و به قدر ایمان تو کارگشا می شود و به قدر نخ پیرزنان دوزنده باریک می شود و به قدر دل امیدواران گرم می شود .

 یتیمان را پدر می شود و مادر، بی برادران را برادر می شود، ناامیدان را امید می شود، گمگشتگان را راه می شود، در تاریکی ماندگان را نور می شود، رزمندگان را شمشیر می شود، پیران را عصا می شود و محتاجان به عشق را عشق می شود .

خداوند همه چیز می شود همه کس را

به شرط اعتقاد

به شرط پاکی دل

به شرط طهارت روح

بـه شـرط پـرهیـز از معـاملـه بـا ابـلیس

بشویید قلب هایتان را از هر احساس ناروا و مغزهایتان را از هر اندیشه خلاف و زبان هایتان را از هر گفتار ناپاک و دست هایتان را از هر آلودگی در بازار و بپرهیزید، از ناجوانمردی ها، ناراستی ها، نامردمی ها .

مگر از زندگی چه می خواهید

که در خدایی خدا یافت نمی شود ؟

که به شیطان پناه می برید ؟

که در عشق یافت نمی شود که به نفرت پناه می برید؟ که در سلامت یافت نمی شود که به خلاف پناه می برید؟ و مگر حکمت زیستن را از یاد برده اید که انسانیت را پاس نمی دارید؟

(از سخنان ملا صدرای شیرازی)