فقط خدا

جوانى در بنى اسرائیل زندگى مى كرد و به عبادت حق تعالى مشغول بود روزها را به روزه و شبها را به نماز و طاعت ، تا بیست سال كارش ‍ همین بود تا كه یك روز فریب خورده و كم كم از خدا كناره گرفت و عبادتها را تبدیل به معصیت و گناه كرد و از جمله گنه كاران شد و در این كار بیست سال باقى ماند .

یك روز آمد جلو آئینه خــود را ببیند ، نگاه كـرد دید موهــــایش سفید شـــده ، از معصیتهاى خــــــود بدش ‍ آمد واز كــرده هاى خــود سخت پشـیمان گردید . با نا امیدی گفت: بیســت سال عبادت و بیسـت سال معصیت كردم ،

خدایا اگر  بسوى تو برگردم  آیا قبولم مى كنى !؟

صــدائـى شــنیـد كه مـى فرمود: " اجبتـنا فاحبـبناك تركـتنا فتركـناك و عصیتنا فامـهلنـاك و ان رجـعـت الینـا قبـلنـا . " تا وقتـــى كه ما را دوســت داشـــــتى پس ما هـــــم تو را دوســت داشــتیم ، ترك ما كــــردى پس ما هــــم تـو را تـرك كـردیم ، معصـیـت ما را كـــــــــردى ، ترا مهلـت دادیــــم ،

پس اگر برگردى بجانب ما ، تو را قبول مى كنیم .

پس با خوشحالی توبه نمود و یكى از بندگان صالح شد . خداوند مهربان نسبت به همه بندگانش لطف  و محبت بی نهایت دارد و هر گاه که بنده ای توبه کند خداوند او را با آغوش باز می پذیرد .

 

من ندانم کيستم اما شما را دوست دارم
هر که هـستم خاندان مصطفي را دوست دارم

مرغ روحم چون کبوتر پر زند سوي مديـنه
هم خراسان هم نجف هم کربلا را دوست دارم

کمتر از آنم که باشـم بنده ي شاه ولايـت
گر چه خــــــــود آلوده ام اهل ولا را دوست دارم

دوستـــي از دوستان دوستان اهل بيتـم
هر که هستــم شيعيان مرتضي را دوست دارم

گر نکير و منکرم پرسند آوردي چه با خــود
در جواب هر دو گــــــويم من رضا را دوست دارم

وقتی که تنهای تنها می شوی

وقـــتی که دوســــتانت،درست در حسـاس ترین لحظه رهایت ميكنند

وقتی که طوفان امتحان،خاشاک دوستی های سطحی رامی رباید

و لجن متعفن خودخواهی و منفعت طلبی را نمایان می سازد

وقتــــی که هیچ تکیه گاهـــــــــی برایت نمــــــی ماند

و هیچ دستی خالصانه به سویت دراز نمی گردد

یک پناهــــگاه می ماند که هیچ حادثه ای نمیتواند آن را از تو بگیرد

او حتــــــی در مـقـابـل بـدی هـای تـو خوبـــــــــــــــی مـی آورد

و روی زشتــــــــی های تو پـرده ی اغماض مـــی افکند

اگر بدانی که محبت و اشتیاق او به تو چقدر است

بنـد بنـد تـنــت از هــــم مـــــی گســــــلد

حتــماً دانســــته ای او کیســـــت!؟

پس چرا در انتها به او برسی

از او آغـــاز کن

خداوندا ...

      تو خيلي بزرگی

             و من خيلي کوچـک

                    ولي جالب اينجاســـت

                           تـــو به ايـــن بزرگـــــــــــــي

                                  من کوچک را فراموش نميکني ؛

                                          ولـــــي من به اين کوچـــــکي

                                                 تو را فرامـــــــــــــوش کرده ام
 

آرام باش ، آرام باش ، تو خـــــــدا را داری ...

آن حقیقت ، آن یگانه ، آن هوادار شــبانه

آرام باش ، تو خدا را داری ...

آن معبود ، آن پاک ، آن همه خوبی و احســـــاس و بهار را داری!

آرام باش ، تو خدا را داری ...

 پس نگو تنهایم ، پس نگو بی یاور ، بی یارم

تو خدا را داری یعنی عشق ، معبود ، سنگ صبور دل من ، دل تو

پس خموش !!!

ما خدا را داریم ...

"مهربان"

 الهــــی؛

من نه آنم که ز فیض نگهت چشم بپوشـــــم

نه تو آنی که گدا را ننوازی به نگاهــــی

در اگر باز نگردد

نروم باز به جــــایی

پشــــــت دیوار نشــــــینم

چو گدا بر ســـــــر راهـــــــــی

کس به غـــــیر از تو نخواهــــــم

چه بخواهــــــــــی چه نخواهــــــــی

باز کن در که جــــــــز این خانه مرا نیست پناهی